Wonen-op-Curaçao-eerste-verjaardag.

Eén jaar geleden op 22 maart stapten we uit het vliegtuig om op dit heerlijke eiland een nieuw begin te maken. Al weer één jaar of nog maar één jaar? Soms voelt het als al weer en soms als nog maar. Er is veel gebeurd en er zijn van die momenten als je in de auto rondscheurt of lekker op je porch zit, dat het wel lijkt of je het al jaren zo doet. Andere momenten als je niet kunt vinden wat je nodig hebt of als je weer iets gaat veranderen in huis, omdat het toch niet de handigste plek is, denk je nog maar.

Het werk is nog steeds boeiend, maar ook vermoeiend. Nog steeds gebeuren er zoveel dingen die nieuw zijn. Soms word ik erdoor verrast, soms zie ik het aankomen, maar steeds weer is het improviseren. Ja, dat vind ik leuk, maar juist met zoveel nieuwe dingen merk je hoe je routine toch mist. Ook in het huishouden en boodschappen doen is er nog geen routine. Alhoewel ik nu meestal op donderdagmiddag uit school de ene winkel in duik, meestal AH en op vrijdagmiddag de andere winkels pak.



Nu is het zaterdag. Herman is naar Encelia om te klussen. Hij had al eerder vijf kasten voor ze gemaakt. Encelia is een huis voor crisisopvang voor kinderen die uit huis geplaatst worden en er is altijd wel iets te repareren. Het zal er wel druk zijn, want het is vandaag Cura doet dag. Veel vrijwilligers aan het werk op allerlei plekken.
Hier in huis loopt een loodgieter rond om een nieuwe boiler op te hangen en een nieuwe kraan in de douche te maken. Dat is vast geen vrijwilligers werk, maar dat is het probleem van de makelaar die het huis verhuurt. Heerlijk toch dat je daar zelf geen zorgen over hebt.


De zon schijnt niet echt, het is bewolkt, de wind waait lekker. De honden zitten verplicht achter op de porch heel zielig naar me te kijken. Jammer doggies, binnen is even verboden toegang.
Ik heb net weer een bananenvariatie cake gebakken, we hadden weer een prachtige tros bananen: 7 kammen! Er zitten er weer een stel in de vriezer en nu een cake met banaan, rozijnen, kaneel, nootmuskaat en rumrozijnen. Mmmm ... lekker ... jammer dat ik geen slagroom heb! Vanmiddag nog een recept met bananenijs uitproberen. Alleen fruit .... super gezond!
Ik wil graag stofzuigen, maar mijn lieve man heeft het verlengsnoer meegenomen. Dus .. eerst maar even een blog maken. Dat is wel hoog tijd ook!

De temperatuur loopt hier langzaam op. Vorig weekend heb ik zelfs in het zwembad gezeten, de watertemperatuur begint nu lekker te worden. Jammer genoeg hebben de witte mieren het hout onder het zwembad ontdekt en ze vinden het heerlijk. Helaas ... toch niet zo slim om een houten vlonder te maken. Nu wachten we gewoon totdat het instort en dan laten we het zwembad leeglopen en verzinnen we wel weer een andere oplossing.

Afgelopen donderdag zat ik 's middags op school toen om kwart over vijf de telefoon ging. Het was Herman ... huh ... die belt nooit naar school. Er is vast iets aan de hand en ja hoor, hij was tijdens het uitlaten van de honden gebeten. Timmie was tegen een hek gesprongen waarachter een hele grote hond zijn territorium bewaakte. De hond had Timmie in de poot gebeten en die begon te janken en Herman wilde ingrijpen. Als dank werd hij door Timmie in zijn hand gebeten. De DTP prikkenserie voor Egypte beschermde hem gelukkig nog tegen tetanus. De dierenarts heeft Timmie zijn poot gecontroleerd, gelukkig niet gebroken. Hij is wel aan de antibiotica pillen en die eet hij natuurlijk alleen op in een lekker stuk paté.

Zo , ik heb net even 50 liter water tegen gehouden! De loodgieter vroeg of ik de hoofdkraan dicht wilde draaien, maar ik wist niet waar die zat. Dus hebben we de rollen even omgedraaid. Ik heb nu toch wel een beetje lamme armen. Pfffff!

Het gastenverblijf staat op dit moment leeg. Mijn vader en moeder zijn weer terug naar het vaderland en 11 april komen er nieuwe gasten uit Zeewolde. Gezellig! In de komende tijd gaan we ook actie ondernemen om bij deze blog een fotocollage te maken over ons gastenverblijf.

Vanavond gaan we samen uit eten om onze eerste we-wonen-op-Curaçao verjaardag te vieren. We gaan Indonesisch eten bij een restaurant in Zuikertuintje, nog nooit geweest, maar het ruikt er altijd heel erg lekker. We missen nog steeds onze Wokvriend in Zeewolde. Komende zomer zullen we er best regelmatig naar toegaan.
Zo , nu nog wat plaatjes opzoeken en ik hoop dat ik dan mijn was op kan hangen. Ja, de wasmachine werd net natuurlijk ook stop gezet.